کد مطلب:137415 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:258
محمد و عون دو شهید کربلا
محمد و عون، همراه دایی خویش، حسین بن علی علیه السلام در كربلا به شهادت رسیدند. در مقاتل نوشته اند، عون در حالی كه به میدان جنگ می رفت با صدای بلند این رجز را می خواند:
ان تنكرونی فانا ابن جعفر
شهید صدق فی الجنان ازهر
یطیر فیها بجناح اخضر
كفی بهذا شرفا فی المحشر
اگر مرا نمی شناسید، من پسر جعفر بن ابی طالبم، آن شهید صادقی كه در بهشت انور با پر و بال سبز پرواز می كند، و این شرف در روز محشر برایش كافی است.
اینانند كوچكان و بزرگان آل ابی طالب، كه چون كاری كنند برای آخرت خویش انجام دهند، و چون فخر فروشند به شهدا و صدیقین فخر كنند، و چون انتقام گیرند برای خدا گیرند نه به خاطر اغراض
شخصی. لذا ایشان بر مسلمین حق مودت و دوستی داشته و در پیشگاه خداوند سبحان كرامت و رضوان دارند.
«عون» در كربلا سه سوار و هجده پیاده را به درك واصل كرد و سپس توسط عبدالله بن قطنه ی طایی به شهادت رسید؛ وقتی (بعد از ماجرای كربلا) مختار ثقفی به خونخواهی قیام كرد، او را گرفته و به قتل رسانید.
محمد بن عبدالله بن جعفر نیز بعد از برادر به میدان جنگ شتافته و چنین می سرود:
اشكو الی الله من العدوان
فعال قوم فی الردی عمیان
قد بدلوا معالم القرآن
و محكم التنزیل و التبیان
از این دشمنان به نزد خدا شكایت و ناله می كنم، قومی كه گفتند قرآن را تغییر داده و نیز حكم تنزیل و محكم و تبیان را.
«محمد» ده نفر از دشمنان را به هلاكت رسانید، و ابن نهشل تمیمی با حمله ای او را شهید نمود.
وقتی خبر شهادت حسین علیه السلام و عون و محمد در مدینه منتشرشد، عبدالله بن جعفر به سوگ نشست و مردم بر او وارد می شدند و تسلیت می گفتند. او غلامی داشت به نام «ابوسلاس»، آن غلام به عبدالله گفت: این مصیبتی است كه از حسین به ما رسید! عبدالله خشمگین شده و نعلین خود را به سر او كوفت و گفت:ای پسر مرد نادان! آیا در مورد حسین علیه السلام چنین می گویی؟ به خدا سوگند اگر در ركاب او حاضر بودم دوست داشتم از او جدا نشوم تا كشته شوم؛ و چیزی كه مرا تسكین می دهد واندوهشان را آسان می كند همین است
كه با برادر و عموزاده و سرورم كشته شده اند و یاری او كرده اند. سپس گفت: الحمدلله، راستی كه قتل حسین علیه السلام برای من سنگین است و اگر شخصا حسین را یاری نكردم و با او مواسات ننمودم، ولی با فرزندانم با او همراهی كردم و یاریش نمودم.
ان تنكرونی فانا ابن جعفر
شهید صدق فی الجنان ازهر
یطیر فیها بجناح اخضر
كفی بهذا شرفا فی المحشر
اگر مرا نمی شناسید، من پسر جعفر بن ابی طالبم، آن شهید صادقی كه در بهشت انور با پر و بال سبز پرواز می كند، و این شرف در روز محشر برایش كافی است.
اینانند كوچكان و بزرگان آل ابی طالب، كه چون كاری كنند برای آخرت خویش انجام دهند، و چون فخر فروشند به شهدا و صدیقین فخر كنند، و چون انتقام گیرند برای خدا گیرند نه به خاطر اغراض
شخصی. لذا ایشان بر مسلمین حق مودت و دوستی داشته و در پیشگاه خداوند سبحان كرامت و رضوان دارند.
«عون» در كربلا سه سوار و هجده پیاده را به درك واصل كرد و سپس توسط عبدالله بن قطنه ی طایی به شهادت رسید؛ وقتی (بعد از ماجرای كربلا) مختار ثقفی به خونخواهی قیام كرد، او را گرفته و به قتل رسانید.
محمد بن عبدالله بن جعفر نیز بعد از برادر به میدان جنگ شتافته و چنین می سرود:
اشكو الی الله من العدوان
فعال قوم فی الردی عمیان
قد بدلوا معالم القرآن
و محكم التنزیل و التبیان
از این دشمنان به نزد خدا شكایت و ناله می كنم، قومی كه گفتند قرآن را تغییر داده و نیز حكم تنزیل و محكم و تبیان را.
«محمد» ده نفر از دشمنان را به هلاكت رسانید، و ابن نهشل تمیمی با حمله ای او را شهید نمود.
وقتی خبر شهادت حسین علیه السلام و عون و محمد در مدینه منتشرشد، عبدالله بن جعفر به سوگ نشست و مردم بر او وارد می شدند و تسلیت می گفتند. او غلامی داشت به نام «ابوسلاس»، آن غلام به عبدالله گفت: این مصیبتی است كه از حسین به ما رسید! عبدالله خشمگین شده و نعلین خود را به سر او كوفت و گفت:ای پسر مرد نادان! آیا در مورد حسین علیه السلام چنین می گویی؟ به خدا سوگند اگر در ركاب او حاضر بودم دوست داشتم از او جدا نشوم تا كشته شوم؛ و چیزی كه مرا تسكین می دهد واندوهشان را آسان می كند همین است
كه با برادر و عموزاده و سرورم كشته شده اند و یاری او كرده اند. سپس گفت: الحمدلله، راستی كه قتل حسین علیه السلام برای من سنگین است و اگر شخصا حسین را یاری نكردم و با او مواسات ننمودم، ولی با فرزندانم با او همراهی كردم و یاریش نمودم.